Thursday, June 23, 2011

नट - कुसुमाग्रज

शेवटचं वाक्य झालं आणि टाळ्यांच्या कडकडाटात पडदा पडला...नाटक आता संपलं...बाहेर प्रेक्षागृह रिकामं होत आहे...पण, नट अजून तिथेच उभा आहे...अतिशय रंगलेला आजचा प्रयोग नट त्याच्याच नजरेतून पुन्हा एकवार त्या रिकाम्या..नाही...थरारुन उठलेल्या प्रेक्षागृहासमोर उभा राहुन अनुभवत आहे....कुसुमाग्रजांची ’नट’ ही कविता...प्रत्येक कलाकाराची अदाकारी एका वेगळ्याच उंचीवर नेउन ठेवते...


नांदीनंतर
पडदा उघडला
तेव्हा मी तुडुंब भरलेला होतो
हजारो रंगीबेरंगी शब्दांनी,
शरीरभर रोरावणा-या
असंख्य आविर्भावांनी
भीतींनी, आशांनी, अपेक्षांनी;
आता
भरतवाक्य संपल्यावर
प्रयाणाची तयारी करीत
मी उभा आहे
रंगमंचावर, एकटा,
समोरच्या प्रेक्षालयाप्रमाणेच
संपूर्ण रिकामा.

मी उच्चारलेले
काही शब्द, अजूनही
प्रेक्षालयातील धूसर
मंदप्रकाशित हवेवर
पिंजारलेल्या कापसासारखे
तरंगत आहेत,
माझे काही आविर्भाव
रिकाम्या खुर्च्यांच्या हातांना,
बिलगून बसले आहेत,
मी निर्माण केलेले
हर्षविमर्षाचे क्षण
पावसाने फांद्दांवर ठेवलेल्या
थेंबांसारखे
भिंतींच्या कोप-यावर
थरथरत आहेत
अजूनही.
हा एक दिलासा
माझ्या रितेपणाला,
नाटक संपल्याची खंत-
ती आहेच.
नाटक नव्हे, तीन तासांचे
एक अर्करूप अस्तित्व
संपले आहे.
पण संपले आहे ते फक्त
इथे - माझ्याजवळ.
माझ्या त्या अस्तित्वाच्या
कणिका घेउन
हजार प्रेक्षक घरी गेले आहेत;
मी एक होतो
तो अंशाअंशाने
हजारांच्या जीवनात
- कदाचित स्मरणातही -
वाटला गेलो आहे.

No comments:

Post a Comment